ว่านหางจระเข้ถูกนำมาใช้เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บที่ผิวหนัง (แผลไฟไหม้ บาดแผล แมลงกัดต่อย และแผลเปื่อย) และปัญหาทางเดินอาหาร เนื่องจากมีคุณสมบัติต้านการอักเสบ ต้านจุลชีพ และสมานแผล การวิจัยเกี่ยวกับพืชสมุนไพรนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อตรวจสอบการใช้แบบดั้งเดิมและเจาะลึกกลไกการออกฤทธิ์ โดยระบุสารประกอบที่รับผิดชอบต่อกิจกรรมเหล่านี้ สารออกฤทธิ์ที่มีการตรวจสอบมากที่สุดคือ aloe-emodin, aloin, aloesin, emodin <strong style="color: #ff7812;">ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับว่านหางจระเข้และ acemannan ในทำนองเดียวกันได้มีการตรวจสอบการดำเนินการใหม่สำหรับว่านหางจระเข้และสารประกอบที่ใช้งานอยู่ การทบทวนนี้ให้ภาพรวมของการศึกษาทางเภสัชวิทยาในปัจจุบัน (ในหลอดทดลอง ในร่างกาย และการทดลองทางคลินิก) ซึ่งเขียนเป็นภาษาอังกฤษในช่วงหกปีที่ผ่านมา (2014&ndash;2019)โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การวิจัยข้อมูลทางเภสัชวิทยาใหม่ๆ แสดงให้เห็นว่าการศึกษาส่วนใหญ่อ้างถึงฤทธิ์ต้านมะเร็ง ฤทธิ์ปกป้องผิวหนังและระบบย่อยอาหาร และคุณสมบัติต้านจุลชีพ ผลงานล่าสุดอยู่ในหลอดทดลองและในร่างกาย การทดลองทางคลินิกได้ดำเนินการเฉพาะกับว่านหางจระเข้แต่ไม่ใช่กับสารประกอบที่แยกออกมา