การนำหน้าต่างมีดหมอ มาใช้ใน สถาปัตยกรรมโบสถ์ของยุโรปตะวันตกตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 12 ซึ่งสร้างขึ้นตามประเพณีของหน้าต่างโค้ง แทรกระหว่างเสา และไม่เพียงนำไปสู่ลวดลายและหน้าต่างกระจกสี ที่วิจิตรบรรจงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงหน้าต่างยาวอีกด้วย ลวดลายยืนของหน้าต่างทรงแหลมหรือโค้งมนในอาคารของสงฆ์ ซึ่งยังคงพบเห็นได้ในโบสถ์หลายแห่งในปัจจุบัน Peter Smith กล่าวถึงแนวโน้มโดยรวมของสถาปัตยกรรมหน้าต่างในชนบทของเวลส์ในยุคต้นสมัยใหม่: หน้าต่าง มากถึงประมาณ 1,680 บานมีแนวโน้มที่จะเป็นสัดส่วนในแนวนอน ซึ่งเป็นรูปทรงที่เหมาะสำหรับให้แสงสว่างแก่ห้องที่มีเพดานต่ำซึ่งเป็นผลมาจากการแทรกชั้นบนเข้าไปในห้องโถง หลังจากวันนั้น หน้าต่างที่มีสัดส่วนในแนวตั้งก็เข้ามาเป็นแฟชั่น อย่างน้อยส่วนหนึ่งก็เพื่อตอบสนองต่อรสนิยมยุคเรอเนซองส์สำหรับเพดานสูง ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2457 วงล้อได้หมุนเต็มวงและหน้าต่างที่มีสัดส่วนในแนวนอนก็เป็นที่นิยมอีกครั้ง หน้าต่างแบบติดตายตัวคือหน้าต่างที่ไม่สามารถเปิดได้[14]ซึ่งมีหน้าที่จำกัดเพียงให้แสงเข้ามาได้ (ไม่เหมือนหน้าต่างที่ไม่ได้ปิดตายซึ่งสามารถเปิดและปิดได้) หน้าต่าง Clerestory ในสถาปัตยกรรมโบสถ์มักได้รับการแก้ไข หน้าต่างบานกระทุ้งอาจได้รับการแก้ไขหรือใช้งานได้ หน้าต่างประเภทนี้ใช้ในสถานการณ์ที่ต้องการแสงหรือการมองเห็นเพียงอย่างเดียว เนื่องจากไม่สามารถระบายอากาศในหน้าต่างดังกล่าวได้โดยไม่ต้องใช้ช่องระบายอากาศหรือช่องระบายอากาศ