เครื่องดับเพลิงชนิดโฟมเคมีถูกประดิษฐ์ขึ้นในปี พ.ศ. 2447 โดยอเล็กซานเดอร์ โลรันในรัสเซีย โดยอิงจากการคิดค้นโฟมดับเพลิง ครั้งก่อน ของ เขา โลแรนใช้มันดับกระทะแนฟทาที่กำลังลุกไหม้ก่อน มันใช้งานได้และดูคล้ายกับประเภทกรดโซดา แต่ชิ้นส่วนภายในแตกต่างกันเล็กน้อย ถังหลักบรรจุสารละลายโซเดียมไบคาร์บอเนตในน้ำ ในขณะที่ภาชนะด้านใน (ค่อนข้างใหญ่กว่าหน่วยโซดาแอซิดที่เทียบเท่ากัน) มีสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟต. เมื่อสารละลายถูกผสม โดยปกติแล้วโดยการกลับหน่วย ของเหลวทั้งสองจะทำปฏิกิริยากันเพื่อสร้างโฟมฟองและก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ ก๊าซจะขับโฟมออกมาในรูปของไอพ่น แม้ว่าจะใช้สารสกัดจากรากชะเอมเทศและสารประกอบที่คล้ายคลึงกันเป็นสารเติมแต่ง (ทำให้โฟมคงตัวโดยการเสริมผนังฟอง) ก็ไม่มี "สารประกอบโฟม" ในหน่วยเหล่านี้ โฟมเป็นส่วนผสมของผลิตภัณฑ์จากปฏิกิริยาเคมี: โซเดียมและอะลูมิเนียมเจลเกลือที่พองตัวด้วยคาร์บอนไดออกไซด์ ด้วยเหตุนี้ โฟมจึงถูกระบายออกจากตัวเครื่องโดยตรง โดยไม่จำเป็นต้องมีท่อแยก (เช่นเดียวกับโฟมกลไกรุ่นใหม่ๆ) รุ่นพิเศษถูกสร้างขึ้นเพื่อการบริการที่สมบุกสมบันและการติดตั้งยานพาหนะ ซึ่งรู้จักกันในนามเครื่องมือของแผนกดับเพลิง คุณสมบัติหลักคือตัวหยุดแบบขันเกลียวที่ช่วยป้องกันไม่ให้ของเหลวผสมกันจนกว่าจะเปิดด้วยตนเอง สายรัดสำหรับพกพา สายยางที่ยาวขึ้น และหัวฉีดแบบปิด ประเภทของแผนกดับเพลิงมักจะเป็นรุ่นฉลากส่วนตัวของแบรนด์หลัก ขายโดยผู้ผลิตอุปกรณ์เพื่อให้ตรงกับยานพาหนะของพวกเขา ตัวอย่างเช่น Pirsch, Ward LaFrance, Mack, Seagrave เป็นต้น เครื่องดับเพลิงประเภทนี้เป็น ถังดับเพลิง ที่รวบรวมได้มากที่สุดเมื่อนำไปใช้ในพื้นที่การฟื้นฟูอุปกรณ์และถังดับเพลิงที่น่าสนใจ