กลไกการรักษากระดูกหักเป็นกระบวนการที่สลับซับซ้อนและคล่องแคล่ว กระบวนการนี้สามารถแบ่งออกเป็นสี่ขั้นตอน อย่างไรก็ตาม ขั้นตอนเหล่านี้มีความทับซ้อนกันมาก ขั้นตอนนี้จะเริ่มทันทีหลังจากการแตกหัก หลอดเลือดที่ส่งกระดูกและเชิงกรานจะแตกระหว่างการแตกหัก ทำให้เกิดก้อนเลือดขึ้นบริเวณรอยร้าว ห้อเลือดอุดตันและสร้างกรอบชั่วคราวสำหรับการรักษากระดูกที่ตามมา การบาดเจ็บที่กระดูกส่งผลให้เกิดการหลั่งของไซโตไคน์ที่ก่อให้เกิดการอักเสบ เช่น tumor necrosis factor-alpha (TNF-α), bone morphogenetic protein (BMPs) และ interleukins (IL-1, IL-6, IL-11, IL-23) ). ไซโตไคน์เหล่านี้กระตุ้นชีววิทยาของเซลล์ที่จำเป็นที่ไซต์ โดยดึงดูดมาโครฟาจ โมโนไซต์ และลิมโฟไซต์ เซลล์เหล่านี้ทำงานร่วมกันเพื่อขจัดเนื้อเยื่อที่เสียหายและตาย และหลั่งไซโตไคน์ เช่น vascular endothelial growth factor (VEGF) เพื่อกระตุ้นการรักษาที่ไซต์