ที่แพร่หลายทำให้ช่วงเวลานี้เหมาะสำหรับโครงการของเธอ และเธอพบผู้คนมากมายที่สนใจ แต่เริ่มแรก Scidmore ประสบความสำเร็จในการโน้มน้าวใจเพื่อนและเพื่อนบ้านของเธอให้นำเข้าและปลูกต้นเชอร์รี่ญี่ปุ่นในสวนของพวกเขามากกว่าการโน้มน้าวใจให้ผู้ที่รับผิดชอบในการพัฒนาเมืองวอชิงตันใช้ต้นไม้เหล่านี้ในโครงการภูมิทัศน์ของสวนสาธารณะ David Fairchild นำเข้าต้นซากุระญี่ปุ่นมาปลูกในที่ดินของเขาเองในปี 1909 และกลายเป็นพันธมิตรในโครงการนี้ ในปีเดียวกัน Scidmore ตัดสินใจหาเงินเพื่อซื้อต้นไม้และบริจาคให้กับเมือง เธอเขียนถึงสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งเฮเลน แทฟต์ถึงความตั้งใจของเธอ หลังจากนั้นไม่นาน Mrs. Taft ได้มีโอกาสพบกับ K. Midzuno กงสุลญี่ปุ่นประจำนิวยอร์ก และ Jokichi Takamine (นักเคมีชาวญี่ปุ่นผู้ค้นพบสารอะดรีนาลีน) และเล่าแผนดังกล่าวให้พวกเขาฟัง Midzuno และ Takamine เสนอว่าญี่ปุ่นอาจมอบต้นซากุระให้สหรัฐอเมริกาเป็นของขวัญ ในปี 1910 ยูกิโอะ โอซากิ นายกเทศมนตรีกรุงโตเกียว ได้ส่งต้นไม้ 2,000 ต้นไปยังสหรัฐอเมริกาเพื่อปลูกในวอชิงตัน ต้นซากุระ โดยต่อกิ่งมาจากต้นไม้ที่ปลูกในโตเกียว น่าเสียดายที่การแสดงความปรารถนาดีและมิตรภาพนี้ผิดพลาดอย่างมาก กรมวิชาการเกษตรปฏิเสธต้นไม้เนื่องจากพวกมันถูกรบกวนด้วยไส้เดือนฝอยและแมลงที่อันตรายเกินกว่าที่จะปล่อยลงสู่ดินของอเมริกา ต้นไม้ถูกเผาโดยคำสั่งของประธานาธิบดี เหตุการณ์ดังกล่าวเป็นส่วนหนึ่งของความกังวลใหม่เกี่ยวกับศัตรูพืชที่รุกรานจากพืชนำเข้า