ในปี ค.ศ. 1678 เจ้าชายรูเพิร์ตหลานชายของชาร์ลส์ที่ 1ได้ยกตะแกรงเตาผิงขึ้น ปรับปรุงระบบไหลเวียนของอากาศและการระบายอากาศ ในศตวรรษที่ 18 มีพัฒนาการที่สำคัญสองประการในประวัติศาสตร์ของเตาผิง เบนจามิน แฟรงคลินพัฒนาห้องพาความร้อนสำหรับเตาผิงซึ่งช่วยปรับปรุงประสิทธิภาพของเตาผิงและเตาฟืน ได้อย่างมาก นอกจากนี้เขายังปรับปรุงการไหลเวียนของอากาศด้วยการดึงอากาศจากชั้นใต้ดินและระบายอากาศออกในพื้นที่ที่ยาวขึ้นที่ด้านบน ในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 เคานต์รัมฟอร์ดได้ออกแบบ เตาผิง ที่มีเตาไฟสูงและตื้น ซึ่งช่วยให้ควันลอยขึ้นและออกจากอาคารได้ดีกว่า การออกแบบที่ตื้นยังปรับปรุงจำนวนของถ่ายเทความร้อนเข้าสู่ห้อง การออกแบบของ Rumford เป็นรากฐานสำหรับเตาผิงสมัยใหม่ การเคลื่อนไหวทางสุนทรียะในช่วงทศวรรษที่ 1870 และ 1880 ใช้สเปกตรัมแบบดั้งเดิมที่มีพื้นฐานมาจากหินและเบี่ยงเบนการตกแต่งที่ไม่จำเป็นออกไป ค่อนข้างจะอาศัยการออกแบบที่เรียบง่ายพร้อมการตกแต่งเล็กน้อยที่ไม่จำเป็น ในช่วงทศวรรษที่ 1890 ขบวนการสุนทรียะได้หลีกทางให้กับขบวนการศิลปะและหัตถกรรมซึ่งยังคงเน้นไปที่การจัดหาหินที่มีคุณภาพ เตาผิงหินในเวลานี้เป็นสัญลักษณ์ของความเจริญรุ่งเรืองซึ่งในระดับหนึ่งยังคงเป็นความคิดในปัจจุบัน