ในปี พ.ศ. 2463 ศาสตราจารย์โรเบิร์ต ก็อดดาร์ดแห่งมหาวิทยาลัยคลาร์กได้เผยแพร่ข้อเสนอการปรับปรุงเทคโนโลยีจรวดในวิธีการเข้าถึงระดับความสูงสูงสุด ในปี 1923 Hermann Oberth (1894–1989) ตีพิมพ์Die Rakete zu den Planetenräumen ( The Rocket into Planetary Space ) จรวดสมัยใหม่เกิดขึ้นในปี 1926 เมื่อ Goddard ติดหัว ฉีด ความเร็วเหนือเสียง ( de Laval ) เข้ากับ ห้องเผาไหม้แรงดันสูง หัวฉีดเหล่านี้เปลี่ยนก๊าซร้อนจากห้องเผาไหม้ให้เป็นไฮเปอร์โซนิก ที่เย็นกว่าพุ่งของก๊าซที่พุ่งตรงสูง เพิ่มแรงขับมากกว่าสองเท่าและเพิ่มประสิทธิภาพเครื่องยนต์จาก 2% เป็น 64% การใช้ของเหลวขับเคลื่อนแทนดินปืนทำให้น้ำหนักลดลงอย่างมากและเพิ่มประสิทธิภาพของ จรวด ในปี พ.ศ. 2464 ห้องปฏิบัติการวิจัยและพัฒนาของโซเวียตGas Dynamics Laboratoryได้เริ่มพัฒนาจรวดขับเคลื่อนด้วยของแข็งซึ่งส่งผลให้มีการปล่อยจรวดครั้งแรกในปี พ.ศ. 2471 ซึ่งบินเป็นระยะทางประมาณ 1,300 เมตร จรวดเหล่านี้ถูกใช้ในปี พ.ศ. 2474 สำหรับการใช้จรวดสำหรับเครื่องบินช่วยไอพ่นที่ ประสบความสำเร็จเป็นครั้งแรกของโลก และ กลายเป็นต้นแบบสำหรับเครื่องยิงจรวด Katyusha ซึ่งใช้ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ในปี 1929 ภาพยนตร์นิยายวิทยาศาสตร์ของเยอรมัน เรื่อง Woman in the MoonของFritz Langออกฉาย จัดแสดงการใช้จรวดแบบหลายขั้นตอนและยังเป็นผู้บุกเบิกแนวคิดแท่นยิง จรวด (จรวดตั้งตรงบนอาคารสูงก่อนที่จะปล่อยจรวดอย่างช้าๆ เข้าที่) และนาฬิกานับถอยหลังการปล่อยจรวด Stephen Armstrong นักวิจารณ์ภาพยนตร์ The Guardianกล่าวว่า Lang "สร้างอุตสาหกรรมจรวด" Lang ได้รับแรงบันดาลใจจากหนังสือThe Rocket into Interplanetary Space ใน ปี 1923 โดย Hermann Oberth ซึ่งกลายเป็นที่ปรึกษาด้านวิทยาศาสตร์ของภาพยนตร์เรื่องนี้ และต่อมาก็เป็นบุคคลสำคัญในทีมที่พัฒนาจรวด V-2 ภาพยนตร์เรื่องนี้คิดว่าสมจริงมากจนนาซีห้ามเมื่อพวกเขาเข้ามามีอำนาจเพราะกลัวว่ามันจะเปิดเผยความลับเกี่ยวกับจรวด V-2