ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา งานหัตถกรรมและช่างฝีมือได้รับแรงผลักดันอย่างช้าๆ จากการศึกษาเชิงวิชาการ ตัวอย่างเช่น สเตฟานี บันน์เป็นศิลปินก่อนที่เธอจะมาเป็นนักมานุษยวิทยา และเธอยังพัฒนาความสนใจทางวิชาการเกี่ยวกับกระบวนการ งานฝีมือ โดยอ้างว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับวัตถุก่อนที่มันจะกลายเป็น 'ผลิตภัณฑ์' นั้นเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การศึกษา คำว่างานฝีมือมักใช้เพื่ออธิบายถึงกลุ่มของการปฏิบัติทางศิลปะภายในตระกูลของมัณฑนศิลป์ซึ่งตามประเพณีแล้วถูกกำหนดโดยความสัมพันธ์ของพวกเขากับผลิตภัณฑ์ที่ใช้งานหรือใช้ประโยชน์ (เช่น รูปแบบ ประติมากรรมในประเพณีเรือ) หรือโดยการใช้สื่อธรรมชาติเช่นไม้ดินเหนียวเซรา มิกแก้วสิ่งทอและโลหะ ขบวนการศิลปะและหัตถกรรมเกิดขึ้นในสหราชอาณาจักรในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 และมีลักษณะการตกแต่งที่ชวนให้นึกถึงยุคกลาง ศิลปินหลักที่เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหวคือวิลเลียม มอร์ริสซึ่งงานของเขาได้รับการสนับสนุนจากงานเขียนของจอห์น รัสกิน การเคลื่อนไหวดังกล่าวให้ความสำคัญอย่างสูงต่อคุณภาพของงานฝีมือ ขณะเดียวกันก็เน้นย้ำถึงความสำคัญของศิลปะที่มีส่วนช่วยในการปฏิรูปเศรษฐกิจ